ὁρμαίνω

Ancient Greek

From ὁρμή (hormḗ, “eagerness, struggle, effort”).

ὁρμαίνω • (hormaínō)

Present: ὁρμαίνω

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὁρμαίνω	ὁρμαίνεις	ὁρμαίνει	ὁρμαίνετον	ὁρμαίνετον	ὁρμαίνομεν	ὁρμαίνετε	ὁρμαίνουσῐ(ν)
	subjunctive	ὁρμαίνω	ὁρμαίνῃς	ὁρμαίνῃ	ὁρμαίνητον	ὁρμαίνητον	ὁρμαίνωμεν	ὁρμαίνητε	ὁρμαίνωσῐ(ν)
	optative	ὁρμαίνοιμῐ	ὁρμαίνοις	ὁρμαίνοι	ὁρμαίνοιτον	ὁρμαινοίτην	ὁρμαίνοιμεν	ὁρμαίνοιτε	ὁρμαίνοιεν
	imperative		ὅρμαινε	ὁρμαινέτω	ὁρμαίνετον	ὁρμαινέτων		ὁρμαίνετε	ὁρμαινόντων
		active
infinitive		ὁρμαίνειν
participle	m	ὁρμαίνων
	f	ὁρμαίνουσᾰ
	n	ὁρμαῖνον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ὥρμαινον

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὥρμαινον	ὥρμαινες	ὥρμαινε(ν)	ὡρμαίνετον	ὡρμαινέτην	ὡρμαίνομεν	ὡρμαίνετε	ὥρμαινον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Aorist: ὥρμηνᾰ

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὥρμηνᾰ	ὥρμηνᾰς	ὥρμηνε(ν)	ὡρμήνᾰτον	ὡρμηνᾰ́την	ὡρμήνᾰμεν	ὡρμήνᾰτε	ὥρμηνᾰν
	subjunctive	ὁρμήνω	ὁρμήνῃς	ὁρμήνῃ	ὁρμήνητον	ὁρμήνητον	ὁρμήνωμεν	ὁρμήνητε	ὁρμήνωσῐ(ν)
	optative	ὁρμήναιμῐ	ὁρμήνειᾰς, ὁρμήναις	ὁρμήνειε(ν), ὁρμήναι	ὁρμήναιτον	ὁρμηναίτην	ὁρμήναιμεν	ὁρμήναιτε	ὁρμήνειᾰν, ὁρμήναιεν
	imperative		ὅρμηνον	ὁρμηνᾰ́τω	ὁρμήνᾰτον	ὁρμηνᾰ́των		ὁρμήνᾰτε	ὁρμηνᾰ́ντων
		active
infinitive		ὁρμῆναι
participle	m	ὁρμήνᾱς
	f	ὁρμήνᾱσᾰ
	n	ὁρμῆνᾰν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.