arrectus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of arrigō (“rule”).
Declension
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | arrēctus | arrēcta | arrēctum | arrēctī | arrēctae | arrēcta | |
Genitive | arrēctī | arrēctae | arrēctī | arrēctōrum | arrēctārum | arrēctōrum | |
Dative | arrēctō | arrēctō | arrēctīs | ||||
Accusative | arrēctum | arrēctam | arrēctum | arrēctōs | arrēctās | arrēcta | |
Ablative | arrēctō | arrēctā | arrēctō | arrēctīs | |||
Vocative | arrēcte | arrēcta | arrēctum | arrēctī | arrēctae | arrēcta |
References
- “arrectus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- arrectus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.