calumniator

English

Etymology

From Latin calumniātor.[1]

Noun

calumniator (plural calumniators)

  1. A person who calumniates (slanders, or makes personal attacks upon, others).
    • 1857 Charles Dickens - Household Words: A Weekly Journal
      He did not go to the police and cover the calumniator with infamy before the tribunals.

Translations

References

  1. Douglas Harper (2001–2023), calumniator”, in Online Etymology Dictionary.

Latin

Etymology

From calumnior + -tor.

Pronunciation

  • (Classical) IPA(key): /ka.lum.niˈaː.tor/, [käɫ̪ʊmniˈäːt̪ɔr]
  • (Ecclesiastical) IPA(key): /ka.lum.niˈa.tor/, [kälumniˈäːt̪or]

Noun

calumniātor m (genitive calumniātōris, feminine calumniātrīx); third declension

  1. pettifogger
  2. chicaner

Declension

Third-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative calumniātor calumniātōrēs
Genitive calumniātōris calumniātōrum
Dative calumniātōrī calumniātōribus
Accusative calumniātōrem calumniātōrēs
Ablative calumniātōre calumniātōribus
Vocative calumniātor calumniātōrēs

Descendants

Verb

calumniātor

  1. second/third-person singular future active imperative of calumnior

References

  • calumniator”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • calumniator”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • calumniator in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.