coniecturalis

Latin

Etymology

From coniectūra (conjecture, guess), from cōniciō (bring together, connect; prophesy; conclude), from con- (with) + iaciō (throw, hurl).

Pronunciation

  • (Classical) IPA(key): /kon.i̯ek.tuːˈraː.lis/, [kɔni̯ɛkt̪uːˈräːlʲɪs̠]
  • (Ecclesiastical) IPA(key): /kon.jek.tuˈra.lis/, [konjekt̪uˈräːlis]

Adjective

coniectūrālis (neuter coniectūrāle, adverb coniectūrāliter); third-declension two-termination adjective

  1. Of or belonging to conjecture or guessing; conjectural.

Declension

Third-declension two-termination adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masc./Fem. Neuter Masc./Fem. Neuter
Nominative coniectūrālis coniectūrāle coniectūrālēs coniectūrālia
Genitive coniectūrālis coniectūrālium
Dative coniectūrālī coniectūrālibus
Accusative coniectūrālem coniectūrāle coniectūrālēs
coniectūrālīs
coniectūrālia
Ablative coniectūrālī coniectūrālibus
Vocative coniectūrālis coniectūrāle coniectūrālēs coniectūrālia

Derived terms

References

  • coniecturalis”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.