dręczyć

Polish

dręczyć impf (perfective zadręczyć)

(transitive) to torment, to torture, to rack
(transitive) to bother, to trouble, to distress
(reflexive) to worry, to grieve, to be troubled
Synonyms: see Thesaurus:bać się
(reflexive) to bother each other

Conjugation of dręczyć impf

		singular			plural
	person	masculine	feminine	neuter	virile	nonvirile
infinitive		dręczyć
present tense	1^st	dręczę			dręczymy
	2^nd	dręczysz			dręczycie
	3^rd	dręczy			dręczą
	impersonal	dręczy się
past tense	1^st	dręczyłem	dręczyłam		dręczyliśmy	dręczyłyśmy
	2^nd	dręczyłeś	dręczyłaś		dręczyliście	dręczyłyście
	3^rd	dręczył	dręczyła	dręczyło	dręczyli	dręczyły
	impersonal	dręczono
future tense	1^st	będę dręczył, będę dręczyć	będę dręczyła, będę dręczyć		będziemy dręczyli, będziemy dręczyć	będziemy dręczyły, będziemy dręczyć
	2^nd	będziesz dręczył, będziesz dręczyć	będziesz dręczyła, będziesz dręczyć		będziecie dręczyli, będziecie dręczyć	będziecie dręczyły, będziecie dręczyć
	3^rd	będzie dręczył, będzie dręczyć	będzie dręczyła, będzie dręczyć	będzie dręczyło, będzie dręczyć	będą dręczyli, będą dręczyć	będą dręczyły, będą dręczyć
	impersonal	będzie dręczyć się
conditional	1^st	dręczyłbym	dręczyłabym		dręczylibyśmy	dręczyłybyśmy
	2^nd	dręczyłbyś	dręczyłabyś		dręczylibyście	dręczyłybyście
	3^rd	dręczyłby	dręczyłaby	dręczyłoby	dręczyliby	dręczyłyby
	impersonal	dręczono by
imperative	1^st	niech dręczę			dręczmy
	2^nd	dręcz			dręczcie
	3^rd	niech dręczy			niech dręczą
active adjectival participle		dręczący	dręcząca	dręczące	dręczący	dręczące
passive adjectival participle		dręczony	dręczona	dręczone	dręczeni	dręczone
contemporary adverbial participle		dręcząc
verbal noun		dręczenie

noun