minctio

Latin

Etymology

Derived from the root of mingō (I urinate) + -tiō.

Pronunciation

  • (Classical) IPA(key): /ˈmiːnk.ti.oː/, [ˈmiːŋkt̪ioː]
  • (Ecclesiastical) IPA(key): /ˈmink.t͡si.o/, [ˈmiŋkt̪͡s̪io]

Noun

mīnctiō f (genitive mīnctiōnis); third declension

  1. (Late Latin) urination

Inflection

Third-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative mīnctiō mīnctiōnēs
Genitive mīnctiōnis mīnctiōnum
Dative mīnctiōnī mīnctiōnibus
Accusative mīnctiōnem mīnctiōnēs
Ablative mīnctiōne mīnctiōnibus
Vocative mīnctiō mīnctiōnēs

Descendants

  • Italian: minzione

References

  • minctio”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • minctio in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.