napotkać

Polish

Etymology

From na- +‎ potkać, from tknąć.

Pronunciation
  • IPA(key): /naˈpɔ.tkat͡ɕ/
  • Audio(file)
  • Rhymes: -ɔtkat͡ɕ
  • Syllabification: na‧po‧tkać

Verb

napotkać pf (imperfective napotykać)

  1. (transitive) to encounter, to come across, to run into

Conjugation
Conjugation of napotkać pf
    singular plural
person masculine feminine neuter virile nonvirile
infinitive napotkać
future tense 1st napotkam napotkamy
2nd napotkasz napotkacie
3rd napotka napotkają
impersonal napotka się
past tense 1st napotkałem napotkałam napotkaliśmy napotkałyśmy
2nd napotkałeś napotkałaś napotkaliście napotkałyście
3rd napotkał napotkała napotkało napotkali napotkały
impersonal napotkano
conditional 1st napotkałbym napotkałabym napotkalibyśmy napotkałybyśmy
2nd napotkałbyś napotkałabyś napotkalibyście napotkałybyście
3rd napotkałby napotkałaby napotkałoby napotkaliby napotkałyby
impersonal napotkano by
imperative 1st niech napotkam napotkajmy
2nd napotkaj napotkajcie
3rd niech napotka niech napotkają
passive adjectival participle napotkany napotkana napotkane napotkani napotkane
anterior adverbial participle napotkawszy
verbal noun napotkanie

Further reading
  • napotkać in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
  • napotkać in Polish dictionaries at PWN
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.