praerogativatius
Latin
Etymology
From praerogō (“ask first; pay in advance”).
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /prae̯.ro.ɡaː.tiːˈu̯aː.ti.us/, [präe̯rɔɡäːt̪iːˈu̯äːt̪iʊs̠]
- (Ecclesiastical) IPA(key): /pre.ro.ɡa.tiˈvat.t͡si.us/, [preroɡät̪iˈvät̪ː͡s̪ius]
Noun
praerogātīvātius m (genitive praerogātīvātiī or praerogātīvātī); second declension
- Someone who enjoys certain privileges or prerogatives.
Declension
Second-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | praerogātīvātius | praerogātīvātiī |
Genitive | praerogātīvātiī praerogātīvātī1 |
praerogātīvātiōrum |
Dative | praerogātīvātiō | praerogātīvātiīs |
Accusative | praerogātīvātium | praerogātīvātiōs |
Ablative | praerogātīvātiō | praerogātīvātiīs |
Vocative | praerogātīvātie | praerogātīvātiī |
1Found in older Latin (until the Augustan Age).
Related terms
References
- “praerogativatius”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- praerogativatius in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.