rozstroić

Polish

Etymology

From roz- +‎ stroić.

Pronunciation
  • IPA(key): /rɔsˈstrɔ.it͡ɕ/
  • Rhymes: -ɔit͡ɕ
  • Syllabification: roz‧stro‧ić

Verb

rozstroić pf (imperfective rozstrajać)

  1. (transitive) to unsettle, to unnerve
  2. (transitive, music) to detune (e.g. a musical instrument)
  3. (reflexive, music) to go out of tune, to go flat

Conjugation
Conjugation of rozstroić pf
    singular plural
person masculine feminine neuter virile nonvirile
infinitive rozstroić
future tense 1st rozstroję rozstroimy
2nd rozstroisz rozstroicie
3rd rozstroi rozstroją
impersonal rozstroi się
past tense 1st rozstroiłem rozstroiłam rozstroiliśmy rozstroiłyśmy
2nd rozstroiłeś rozstroiłaś rozstroiliście rozstroiłyście
3rd rozstroił rozstroiła rozstroiło rozstroili rozstroiły
impersonal rozstrojono
conditional 1st rozstroiłbym rozstroiłabym rozstroilibyśmy rozstroiłybyśmy
2nd rozstroiłbyś rozstroiłabyś rozstroilibyście rozstroiłybyście
3rd rozstroiłby rozstroiłaby rozstroiłoby rozstroiliby rozstroiłyby
impersonal rozstrojono by
imperative 1st niech rozstroję rozstrójmy
2nd rozstrój rozstrójcie
3rd niech rozstroi niech rozstroją
passive adjectival participle rozstrojony rozstrojona rozstrojone rozstrojeni rozstrojone
anterior adverbial participle rozstroiwszy
verbal noun rozstrojenie

Further reading
  • rozstroić in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
  • rozstroić in Polish dictionaries at PWN
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.