skłóć

From s- +‎ kłóć. First attested in 1455.

skłóć

1. to pierce
   • 1471, Akta grodzkie i ziemskie z czasów Rzeczypospolitej Polskiej : z archiwum tak zwanego bernardyńskiego we Lwowie w skutek fundacyi śp. Alexandra hr. Stadnickiego‎, volume XV, published 1868, page 123:

     Jacobus recognovit, quia in domo... Guncerz..., in qua sedet edilis suus al. dwornik Sień, vidit postes et hostia violenter seccata et perforata al. zsieczone, złamane i sk[ł]ote

     Jacobus recognovit, quia in domo... Gunczerzs..., in qua sedet edilis suus al. dwornyk Szyen, vidit postes et hostia violenter seccata et perforata al. sszyeczone, zlamane y *skothe

2. to kill by piercing
   • Fifteenth century, Biblia królowej Zofii (Biblia szaroszpatacka)‎, Ludwik Bernacki, published 1930, Ex 19, page 13:

     Kaszdi, genszebi szyø dodknøl gory, szmyerczyø vmrze. Røcze gego nye dodknø sze gori, ale kamyenym obrzuczon bødze albo *skot *bodze (confodietur) osøkamy

     Każdy, jenżeby się dotknął gory, śmiercią umrze. Ręce jego nie dotkną sie gory, ale kamienim obrzucon będzie albo sk<ł>ot będzie (confodietur) osękami

• Polish: skłuć

• B. Sieradzka-Baziur, editor (2011–2015), “(skłuć) skłóć”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN

• IPA^(key): /skwut͡ɕ/
• Rhymes: -ut͡ɕ
• Syllabification: skłóć
• Homophone: skłuć

skłóć

1. second-person singular imperative of skłócić

skłóć pf

1. (transitive, reflexive) Obsolete form of skłuć.