uczęstnik

• uczęsnik

Inherited from Proto-Slavic *učęstьnikъ. By surface analysis, u- +‎ część +‎ -nik. First attested in 1405.

uczęstnik m

1. participant
   • Pre 1500, Książeczka do nabożeństwa Jadwigi księżniczki polskiej‎, Stanisław Motty, published 1875, page 135:

     Czynysch gye vcząsthnyky thwoyey mylosczy

     Czynisz je uczęstniki twojej miłości

2. someone who has the right to a part of something
   • 1448–1450, Tłumaczenia polskie statutów ziemskich, Kodeks Świętosławów, Franciszek Piekosiński, published 1895, page 105:

     Bidlo... i thesz zitho... ku they tho wdowye... ma sluschecz, s (pro f) kthorichze tho... przirodzeny nye mayąn bicz vczanstnyczi (non debent existere participes)

     Bydło... i też żyto... ku tej to wdowie... ma słuszeć, w ktorychże to... przyrodzeni nie mają być uczęstnicy (non debent existere participes)

3. witness; partner
   • 1405, Archiwum Komisji Prawniczej. Collectanea ex Archivo Collegii Iuridici‎, published 1895, page 160:

     Nawogius... una cum Jachna, consorte sua, accusantur pro uczanstnyky vlg. et quia non statuit ipsos

• Polish: uczestnik

• B. Sieradzka-Baziur, editor (2011–2015), “(uczestnik) uczęsnik, uczęstnik”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN