opklaren

Dutch

Etymology

op 'up, on' + klaren 'to (make/become) clear' (cognate with clear, Latin clarus etc.)

Pronunciation

  • (file)
  • IPA(key): /ˈɔpklarə(n)/

Verb

opklaren

  1. (transitive) To (make) clear(er), clarify
  2. (transitive) To fix, solve (especially a riddle etc.)
  3. (intransitive) To render clear(er) figuratively, make look, feel etc. bright(er), lighter etc.
  4. (transitive) To (become) clear(er), clear up physically
  5. (intransitive) To clear up figuratively, look, feel etc. bright(er) etc.
  6. (reflexive) (zich opklaren) To clear (up) oneself in either sense

Inflection

Inflection of opklaren (weak, separable)
infinitive opklaren
past singular klaarde op
past participle opgeklaard
infinitive opklaren
gerund opklaren n
verbal noun
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular klaar opklaarde opopklaaropklaarde
2nd person sing. (jij) klaart opklaarde opopklaartopklaarde
2nd person sing. (u) klaart opklaarde opopklaartopklaarde
2nd person sing. (gij) klaart opklaarde opopklaartopklaarde
3rd person singular klaart opklaarde opopklaartopklaarde
plural klaren opklaarden opopklarenopklaarden
subjunctive sing.1 klare opklaarde opopklareopklaarde
subjunctive plur.1 klaren opklaarden opopklarenopklaarden
imperative sing. klaar op
imperative plur.1 klaart op
participles opklarendopgeklaard
1) Archaic.

Derived terms

  • opklaring
  • opgeklaarhheid
  • onopklaarbaar

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.