spocząć

Polish

From s- Proto-Slavic *po-čiti.

spocząć pf (imperfective spoczywać)

(intransitive, formal) to repose (to sit in order to rest)
(intransitive, formal) to rest, to reside (to be located in a certain place)
(intransitive, formal) to rest, to be put to rest upon death
(intransitive, formal) to rest, to fall on
Odpowiedzialność ta spocznie na tobie. ― This responsibility will rest on your shoulders.
(intransitive, formal, strictly in the negative) to not rest (until something is done) [+ dopóki nie (object) = until] or [+ aż (object) = until] or [+ nim (case) = until]
Nie spocznę, dopóki nie dorwę go! ― I won't rest until I catch him!

Conjugation of spocząć pf

		singular			plural
	person	masculine	feminine	neuter	virile	nonvirile
infinitive		spocząć
future tense	1^st	spocznę			spoczniemy
	2^nd	spoczniesz			spoczniecie
	3^rd	spocznie			spoczną
	impersonal	spocznie się
past tense	1^st	spocząłem	spoczęłam		spoczęliśmy	spoczęłyśmy
	2^nd	spocząłeś	spoczęłaś		spoczęliście	spoczęłyście
	3^rd	spoczął	spoczęła	spoczęło	spoczęli	spoczęły
	impersonal	spoczęto
conditional	1^st	spocząłbym	spoczęłabym		spoczęlibyśmy	spoczęłybyśmy
	2^nd	spocząłbyś	spoczęłabyś		spoczęlibyście	spoczęłybyście
	3^rd	spocząłby	spoczęłaby	spoczęłoby	spoczęliby	spoczęłyby
	impersonal	spoczęto by
imperative	1^st	niech spocznę			spocznijmy
	2^nd	spocznij			spocznijcie
	3^rd	niech spocznie			niech spoczną
anterior adverbial participle		spocząwszy
verbal noun		spoczęcie

verbs

noun

verb