zaczaić

Polish

Etymology

From za- +‎ czaić.

Pronunciation
  • IPA(key): /zaˈt͡ʂa.it͡ɕ/
  • Audio(file)
  • Rhymes: -ait͡ɕ
  • Syllabification: za‧cza‧ić

Verb

zaczaić pf (imperfective zaczajać)

  1. (reflexive, colloquial) to lie in wait, to lurk

Conjugation
Conjugation of zaczaić pf
    singular plural
person masculine feminine neuter virile nonvirile
infinitive zaczaić
future tense 1st zaczaję zaczaimy
2nd zaczaisz zaczaicie
3rd zaczai zaczają
impersonal zaczai się
past tense 1st zaczaiłem zaczaiłam zaczailiśmy zaczaiłyśmy
2nd zaczaiłeś zaczaiłaś zaczailiście zaczaiłyście
3rd zaczaił zaczaiła zaczaiło zaczaili zaczaiły
impersonal zaczajono
conditional 1st zaczaiłbym zaczaiłabym zaczailibyśmy zaczaiłybyśmy
2nd zaczaiłbyś zaczaiłabyś zaczailibyście zaczaiłybyście
3rd zaczaiłby zaczaiłaby zaczaiłoby zaczailiby zaczaiłyby
impersonal zaczajono by
imperative 1st niech zaczaję zaczajmy
2nd zaczaj zaczajcie
3rd niech zaczai niech zaczają
anterior adverbial participle zaczaiwszy
verbal noun zaczajenie

Further reading
  • zaczaić in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
  • zaczaić in Polish dictionaries at PWN
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.