دشنام

From Middle Persian [Book Pahlavi needed] (dwšnʾm /dušnām/), from Proto-Iranian *dušHnā́ma (“insult”), from Proto-Indo-European *dus- (“bad”) + *h₁nómn̥ (“name”). Within Persian, compare دشمن‎ (došman, “enemy”), نام‎ (nâm, “name”).

• (Classical Persian): IPA^(key): /duʃnɑːm/

• (Dari): IPA^(key): /dʊʃnɒːm/

• (Iranian Persian): IPA^(key): /doʃnɒːm/
• (Tajik): IPA^(key): /duʃnɔːm/

دشنام • (došnâm) (plural دشنام‌ها‎ (došnâm-hâ))

1. insult; verbal abuse

   Synonyms: توهین‎ (towhin), فحش‎ (fohš)

   • late 14th century, Xāja Shams-ud-Dīn Moḥammad Ḥāfeẓ-e Shīrāzī, “اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را‎ (Shirazi Turk)”, in دیوان حافظ‎ [Divān of Ḥāfeẓ]:

     ‏اگر دشنام فرمایی و گر نفرین دعا گویم
     جواب تلخ می‌زیبد لب لعل شکرخا را‎‎

     agar došnâm farmâyi va gar nefrin do'â guyam
     javâb-e talx mi-zibad lab-e la'l-e šekarxâ râ

     Even if you speak harshly, and even if you curse me, I am grateful;
     A bitter answer beautifies a ruby-red sugar-chewing lip.