błąkacz

Polish

Etymology

From błąkać +‎ -acz. First attested in 1743.[1][2]

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈbwɔŋ.kat͡ʂ/
  • Rhymes: -ɔŋkat͡ʂ
  • Syllabification: błą‧kacz

Noun

błąkacz m pers

  1. (archaic) wanderer, strayer

Declension
Declension of błąkacz
singular plural
nominative błąkacz błąkacze
genitive błąkacza błąkaczy
dative błąkaczowi błąkaczom
accusative błąkacza błąkaczy
instrumental błąkaczem błąkaczami
locative błąkaczu błąkaczach
vocative błąkaczu błąkacze
noun
verb

References
  1. Danet (1743) Nouveau grand dictionnaire françois, latin et polonois‎, page 386
  2. błąkacz in Narodowy Fotokorpus Języka Polskiego

Further reading
  • błąkacz in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
  • błąkacz in Polish dictionaries at PWN
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.