beygja

Icelandic

Etymology

From Old Norse beygja, from Proto-Germanic *baugijaną.

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈpeiːja/
    Rhymes: -eiːja

Verb

beygja (weak verb, third-person singular past indicative beygði, supine beygt)

  1. (transitive, governs the accusative) to bend
  2. (intransitive) to turn
    Að beygja til hægri.
    To turn to the right.
  3. (grammar, transitive) to inflect

Conjugation
beygja — active voice (germynd)
infinitive
(nafnháttur)		 að beygja
supine
(sagnbót)		 beygt
present participle
(lýsingarháttur nútíðar)		 beygjandi
indicative
(framsöguháttur)		 subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð)		 ég beygi við beygjum present
(nútíð)		 ég beygi við beygjum
þú beygir þið beygið þú beygir þið beygið
hann, hún, það beygir þeir, þær, þau beygja hann, hún, það beygi þeir, þær, þau beygi
past
(þátíð)		 ég beygði við beygðum past
(þátíð)		 ég beygði við beygðum
þú beygðir þið beygðuð þú beygðir þið beygðuð
hann, hún, það beygði þeir, þær, þau beygðu hann, hún, það beygði þeir, þær, þau beygðu
imperative
(boðháttur)		 beyg (þú) beygið (þið)
Forms with appended personal pronoun
beygðu beygiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
beygjast — mediopassive voice (miðmynd)
infinitive
(nafnháttur)		 að beygjast
supine
(sagnbót)		 beygst
present participle
(lýsingarháttur nútíðar)		 beygjandist **
** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
indicative
(framsöguháttur)		 subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð)		 ég beygist við beygjumst present
(nútíð)		 ég beygist við beygjumst
þú beygist þið beygist þú beygist þið beygist
hann, hún, það beygist þeir, þær, þau beygjast hann, hún, það beygist þeir, þær, þau beygist
past
(þátíð)		 ég beygðist við beygðumst past
(þátíð)		 ég beygðist við beygðumst
þú beygðist þið beygðust þú beygðist þið beygðust
hann, hún, það beygðist þeir, þær, þau beygðust hann, hún, það beygðist þeir, þær, þau beygðust
imperative
(boðháttur)		 beygst (þú) beygist (þið)
Forms with appended personal pronoun
beygstu beygisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
beygður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)
strong declension
(sterk beyging)		 singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)		 masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)		 beygður beygð beygt beygðir beygðar beygð
accusative
(þolfall)		 beygðan beygða beygt beygða beygðar beygð
dative
(þágufall)		 beygðum beygðri beygðu beygðum beygðum beygðum
genitive
(eignarfall)		 beygðs beygðrar beygðs beygðra beygðra beygðra
weak declension
(veik beyging) 		singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)		 masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)		 beygði beygða beygða beygðu beygðu beygðu
accusative
(þolfall)		 beygða beygðu beygða beygðu beygðu beygðu
dative
(þágufall)		 beygða beygðu beygða beygðu beygðu beygðu
genitive
(eignarfall)		 beygða beygðu beygða beygðu beygðu beygðu

Synonyms

Derived terms
  • beygja sig (to stoop; to give in)

Noun

beygja f (genitive singular beygju, nominative plural beygjur)

  1. bend, curve
  2. turn
    Snörp beygja.
    A sharp turn.

Declension
declension of beygja
f-w1 singular plural
indefinite definite indefinite definite
nominative beygja beygjan beygjur beygjurnar
accusative beygju beygjuna beygjur beygjurnar
dative beygju beygjunni beygjum beygjunum
genitive beygju beygjunnar beygja beygjanna

Old Norse

Etymology

From Proto-Germanic *baugijaną.

Verb

beygja (past participle beygðr)

  1. to bend, bow

Conjugation
Conjugation of beygja — active (weak class 1)
infinitive beygja
present participle beygjandi
past participle beygðr
indicative present past
1st-person singular beygi beygða
2nd-person singular beygir beygðir
3rd-person singular beygir beygði
1st-person plural beygjum beygðum
2nd-person plural beygið beygðuð
3rd-person plural beygja beygðu
subjunctive present past
1st-person singular beygja beygða
2nd-person singular beygir beygðir
3rd-person singular beygi beygði
1st-person plural beygim beygðim
2nd-person plural beygið beygðið
3rd-person plural beygi beygði
imperative present
2nd-person singular beyg, beygi
1st-person plural beygjum
2nd-person plural beygið
Conjugation of beygja — mediopassive (weak class 1)
infinitive beygjask
present participle beygjandisk
past participle beygzk
indicative present past
1st-person singular beygjumk beygðumk
2nd-person singular beygisk beygðisk
3rd-person singular beygisk beygðisk
1st-person plural beygjumsk beygðumsk
2nd-person plural beygizk beygðuzk
3rd-person plural beygjask beygðusk
subjunctive present past
1st-person singular beygjumk beygðumk
2nd-person singular beygisk beygðisk
3rd-person singular beygisk beygðisk
1st-person plural beygimsk beygðimsk
2nd-person plural beygizk beygðizk
3rd-person plural beygisk beygðisk
imperative present
2nd-person singular beygsk, beygisk
1st-person plural beygjumsk
2nd-person plural beygizk

Descendants
  • Icelandic: beygja
  • Faroese: boyggja
  • Norwegian Nynorsk: bøygja, bøya
  • Old Swedish: bø̄ghia
  • Danish: bøje

References
  • “beygja”, in Geir T. Zoëga (1910) A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.