biesiadniczy

Polish

Etymology

From biesiadnik +‎ -y. First attested in 1805.[1]

Pronunciation

IPA^(key): /bjɛ.ɕadˈɲi.t͡ʂɨ/
Audio (file)
Rhymes: -it͡ʂɨ
Syllabification: bie‧siad‧ni‧czy

Adjective

biesiadniczy (not comparable)

(relational) banqueter, feaster

Declension

Declension of biesiadniczy

case	singular				plural
case	masculine personal/animate	masculine inanimate	neuter	feminine	virile	nonvirile
nominative, vocative	biesiadniczy		biesiadnicze	biesiadnicza	biesiadniczy	biesiadnicze
genitive	biesiadniczego			biesiadniczej	biesiadniczych
dative	biesiadniczemu			biesiadniczej	biesiadniczym
accusative	biesiadniczego	biesiadniczy	biesiadnicze	biesiadniczą	biesiadniczych	biesiadnicze
instrumental	biesiadniczym			biesiadniczą	biesiadniczymi
locative	biesiadniczym			biesiadniczej	biesiadniczych

Related terms

adjective

biesiadny

adverb

biesiadnie

nouns

verb

biesiadować

References

Nicolas Boileau Despréaux (1805) Satyry ¬Boileau ¬Despreaux: wierszem polskim przełożone, z przystosowaniem do polskich rzeczy‎, page 25‎

Further reading

biesiadniczy in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
biesiadniczy in Polish dictionaries at PWN

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.