blanszownik

Polish

Etymology

From blanszować +‎ -nik. First attested in 1962.[1]

Pronunciation
  • IPA(key): /blanˈʂɔv.ɲik/
  • Rhymes: -ɔvɲik
  • Syllabification: blan‧szow‧nik

Noun

blanszownik m inan

  1. blancher (machine for blanching or whitening)

Declension
Declension of blanszownik
singular plural
nominative blanszownik blanszowniki
genitive blanszownika blanszowników
dative blanszownikowi blanszownikom
accusative blanszownik blanszowniki
instrumental blanszownikiem blanszownikami
locative blanszowniku blanszownikach
vocative blanszowniku blanszowniki
noun
verbs

References
  1. blanszownik in Narodowy Fotokorpus Języka Polskiego

Further reading
  • blanszownik in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
  • blanszownik in Polish dictionaries at PWN
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.