burczeć

Polish

Etymology

Inherited from Proto-Slavic *burčati.

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈbur.t͡ʂɛt͡ɕ/
  • Audio(file)
  • Rhymes: -urt͡ʂɛt͡ɕ
  • Syllabification: bur‧czeć

Verb

burczeć impf (perfective burknąć)

  1. (transitive) to mutter, to grumble, to say something with a bad mood
    Synonyms: see Thesaurus:narzekać
  2. (transitive, archaic) to rebuke, to scold (someone)
  3. (transitive) to rumble (about a stomach)

Conjugation
Conjugation of burczeć impf
    singular plural
person masculine feminine neuter virile nonvirile
infinitive burczeć
present tense 1st burczę burczymy
2nd burczysz burczycie
3rd burczy burczą
impersonal burczy się
past tense 1st burczałem burczałam burczeliśmy burczałyśmy
2nd burczałeś burczałaś burczeliście burczałyście
3rd burczał burczała burczało burczeli burczały
impersonal burczano
future tense 1st będę burczał,
będę burczeć
 będę burczała,
będę burczeć
 będziemy burczeli,
będziemy burczeć
 będziemy burczały,
będziemy burczeć
2nd będziesz burczał,
będziesz burczeć
 będziesz burczała,
będziesz burczeć
 będziecie burczeli,
będziecie burczeć
 będziecie burczały,
będziecie burczeć
3rd będzie burczał,
będzie burczeć
 będzie burczała,
będzie burczeć
 będzie burczało,
będzie burczeć
 będą burczeli,
będą burczeć
 będą burczały,
będą burczeć
impersonal będzie burczeć się
conditional 1st burczałbym burczałabym burczelibyśmy burczałybyśmy
2nd burczałbyś burczałabyś burczelibyście burczałybyście
3rd burczałby burczałaby burczałoby burczeliby burczałyby
impersonal burczano by
imperative 1st niech burczę burczmy
2nd burcz burczcie
3rd niech burczy niech burczą
active adjectival participle burczący burcząca burczące burczący burczące
passive adjectival participle burczany burczana burczane burczani burczane
contemporary adverbial participle burcząc
verbal noun burczenie

Derived terms
adjective
noun

Further reading
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.