burknąć

Polish

Etymology

From burczeć +‎ -nąć.

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈbur.knɔɲt͡ɕ/
  • Rhymes: -urknɔɲt͡ɕ
  • Syllabification: bur‧knąć

Verb

burknąć pf (imperfective burczeć)

  1. (transitive) to mutter, to grumble, to say something with a bad mood
    Synonyms: see Thesaurus:narzekać
  2. (transitive, archaic) to rebuke, to scold (someone)
  3. (transitive) to rumble (about a stomach)

Conjugation
Conjugation of burknąć pf
    singular plural
person masculine feminine neuter virile nonvirile
infinitive burknąć
future tense 1st burknę burkniemy
2nd burkniesz burkniecie
3rd burknie burkną
impersonal burknie się
past tense 1st burknąłem burknęłam burknęliśmy burknęłyśmy
2nd burknąłeś burknęłaś burknęliście burknęłyście
3rd burknął burknęła burknęło burknęli burknęły
impersonal burknięto
conditional 1st burknąłbym burknęłabym burknęlibyśmy burknęłybyśmy
2nd burknąłbyś burknęłabyś burknęlibyście burknęłybyście
3rd burknąłby burknęłaby burknęłoby burknęliby burknęłyby
impersonal burknięto by
imperative 1st niech burknę burknijmy
2nd burknij burknijcie
3rd niech burknie niech burkną
anterior adverbial participle burknąwszy
verbal noun burknięcie
adjective
  • burkliwy
adverb
  • burkliwie
verb

Further reading
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.