conterminum
Latin
    
    Etymology
    
Neuter substantive of conterminus (“adjoining, neighbouring”).
Pronunciation
    
- (Classical) IPA(key): /konˈter.mi.num/, [kɔn̪ˈt̪ɛrmɪnʊ̃ˑ]
- (Ecclesiastical) IPA(key): /konˈter.mi.num/, [kon̪ˈt̪ɛrminum]
Declension
    
Second-declension noun (neuter).
| Case | Singular | Plural | 
|---|---|---|
| Nominative | conterminum | contermina | 
| Genitive | conterminī | conterminōrum | 
| Dative | conterminō | conterminīs | 
| Accusative | conterminum | contermina | 
| Ablative | conterminō | conterminīs | 
| Vocative | conterminum | contermina | 
References
    
- “conterminum”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “conterminum”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
    This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.