discórrer
Catalan
Etymology
Semi-learned borrowing from Latin discurro, discurrere.
Verb
discórrer (first-person singular present discorro, past participle discorregut)
Conjugation
Conjugation of discórrer (second conjugation)
| infinitive | discórrer | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| present participle | discorrent | ||||||
| past participle | masculine | feminine | |||||
| singular | discorregut | discorreguda | |||||
| plural | discorreguts | discorregudes | |||||
| person | singular | plural | |||||
| first | second | third | first | second | third | ||
| indicative | jo | tu | ell/ella vostè |
nosaltres nós |
vosaltres vós |
ells/elles vostès | |
| present | discorro | discorres | discorre | discorrem | discorreu | discorren | |
| imperfect | discorria | discorries | discorria | discorríem | discorríeu | discorrien | |
| future | discorreré | discorreràs | discorrerà | discorrerem | discorrereu | discorreran | |
| preterite | discorreguí | discorregueres | discorregué | discorreguérem | discorreguéreu | discorregueren | |
| conditional | discorreria | discorreries | discorreria | discorreríem | discorreríeu | discorrerien | |
| subjunctive | jo | tu | ell/ella vostè |
nosaltres nós |
vosaltres vós |
ells/elles vostès | |
| present | discorri | discorris | discorri | discorrem, discorreguem | discorreu, discorregueu | discorrin | |
| imperfect | discorregués | discorreguessis | discorregués | discorreguéssim | discorreguéssiu | discorreguessin | |
| imperative | — | tu | vostè | nosaltres | vosaltres vós |
vostès | |
| — | discorre | discorri | discorrem, discorreguem | discorreu | discorrin | ||
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.