dokuczyć

Polish

Etymology

Inherited from Proto-Slavic *dokučiti.

Pronunciation
  • IPA(key): /dɔˈku.t͡ʂɨt͡ɕ/
  • Audio(file)
  • Rhymes: -ut͡ʂɨt͡ɕ
  • Syllabification: do‧ku‧czyć

Verb

dokuczyć pf (imperfective dokuczać)

  1. (sometimes transitive, usually intransitive) to trouble, to bother, to upset, to cause suffering to [+dative = someone]
    • 1974, Tadeusz Kępiński, Witold Gombrowicz i świat jego młodości‎, Wydawnictwo Literackie, page 322:
      A gdy ktoś był zbyt dotknięty lub "dokuczony" – magiczna formuła zaczerpnięta z Conan Doyle'a: ...
      And when someone was too affected or "upset" – there was a magical formula taken from Conan Doyle: ...
  2. (intransitive) to demand, to ask for [+ o (accusative) = something]

Conjugation
Conjugation of dokuczyć pf
    singular plural
person masculine feminine neuter virile nonvirile
infinitive dokuczyć
future tense 1st dokuczę dokuczymy
2nd dokuczysz dokuczycie
3rd dokuczy dokuczą
impersonal dokuczy się
past tense 1st dokuczyłem dokuczyłam dokuczyliśmy dokuczyłyśmy
2nd dokuczyłeś dokuczyłaś dokuczyliście dokuczyłyście
3rd dokuczył dokuczyła dokuczyło dokuczyli dokuczyły
impersonal dokuczono
conditional 1st dokuczyłbym dokuczyłabym dokuczylibyśmy dokuczyłybyśmy
2nd dokuczyłbyś dokuczyłabyś dokuczylibyście dokuczyłybyście
3rd dokuczyłby dokuczyłaby dokuczyłoby dokuczyliby dokuczyłyby
impersonal dokuczono by
imperative 1st niech dokuczę dokuczmy
2nd dokucz dokuczcie
3rd niech dokuczy niech dokuczą
anterior adverbial participle dokuczywszy
verbal noun dokuczenie

Derived terms
adjective
adverb
noun

Further reading
  • dokuczyć in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
  • dokuczyć in Polish dictionaries at PWN
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.