dziedzic

See also: Dziedzic

Polish

Etymology

Inherited from Proto-Slavic *dědiťь.

Pronunciation

IPA^(key): /ˈd͡ʑɛ.d͡ʑit͡s/
Audio (file)
Rhymes: -ɛd͡ʑit͡s
Syllabification: dzie‧dzic

Noun

dziedzic m pers (feminine dziedziczka)

heir, inheritor, successor
landlord, laird, squire
Synonyms: gospodarz, ziemianin

Declension

Declension of dziedzic

	singular	plural
nominative	dziedzic	dziedzice/dziedzicowie
genitive	dziedzica	dziedziców
dative	dziedzicowi	dziedzicom
accusative	dziedzica	dziedziców
instrumental	dziedzicem	dziedzicami
locative	dziedzicu	dziedzicach
vocative	dziedzicu	dziedzice/dziedzicowie

Derived terms

adjective

noun

dziedzictwo

verb

dziedziczyć

Further reading

dziedzic in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
dziedzic in Polish dictionaries at PWN

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.