głupiec

See also: głupieć

Polish

Etymology

Inherited from Proto-Slavic *glupьcь. By surface analysis, głupi +‎ -ec.

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈɡwu.pjɛt͡s/
  • Audio(file)
  • Rhymes: -upjɛt͡s
  • Syllabification: głu‧piec

Noun

głupiec m pers

  1. (derogatory) fool (person with poor judgement or little intelligence)
    Synonyms: see Thesaurus:głupiec

Declension
Declension of głupiec
singular plural
nominative głupiec głupcy/głupce (depreciative)
genitive głupca głupców
dative głupcowi głupcom
accusative głupca głupców
instrumental głupcem głupcami
locative głupcu głupcach
vocative głupcze głupcy

Further reading
  • głupiec in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
  • głupiec in Polish dictionaries at PWN
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.