glitan
Esperanto
Old High German
Etymology
From Proto-Germanic *glīdaną (“to glide, slide”).
Conjugation
Conjugation of glītan (strong class 1)
| infinitive | glītan | |
|---|---|---|
| indicative | present | past |
| 1st person singular | glītu | gleit |
| 2nd person singular | glītis | gliti |
| 3rd person singular | glītit | gleit |
| 1st person plural | glītem, glītemes | glitum, glitumes |
| 2nd person plural | glītet | glitut |
| 3rd person plural | glītant | glitun |
| subjunctive | present | past |
| 1st person singular | glīte | gliti |
| 2nd person singular | glītes | glitis |
| 3rd person singular | glīte | gliti |
| 1st person plural | glītem, glītemes | glitim, glitimes |
| 2nd person plural | glītet | glitit |
| 3rd person plural | glīten | glitin |
| imperative | present | |
| singular | glīt | |
| plural | glītet | |
| participle | present | past |
| glītanti | giglitan | |
Descendants
- Middle High German: glīten
- German: gleiten
- Luxembourgish: gleeden
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.