kerra

See also: ķerra and ķerrā

Estonian

Noun

kerra

  1. illative singular of kera

Icelandic

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈcʰɛrːa/
  • Rhymes: -ɛrːa

Etymology 1

From Old Norse kerra, from Latin carrus. Cognate with Faroese kerra, Norwegian kjerre, Swedish kärra, Danish kærre.

Noun

kerra f (genitive singular kerru, nominative plural kerrur)

  1. cart, barrow
  2. trailer (unpowered wheeled vehicle)
  3. pram, stroller
Declension
declension of kerra
f-w1 singular plural
indefinite definite indefinite definite
nominative kerra kerran kerrur kerrurnar
accusative kerru kerruna kerrur kerrurnar
dative kerru kerrunni kerrum kerrunum
genitive kerru kerrunnar kerra kerranna
Derived terms
  • barnakerra (“pram, stroller”)
  • hestakerra (“horse-drawn cart”)
  • innkaupakerra (“shopping trolley”)
  • kerrusmiður (“cartwright”)

Etymology 2

From Old Norse kerra, from Proto-Germanic *karzijaną. Compare Old English ċierran (“to turn”) (> English char, chore).

Verb

kerra (weak verb, third-person singular past indicative kerrti, supine kerrt)

  1. (transitive, with accusative) to throw back (the head)
    Synonyms: reigja, sveigja aftur
Conjugation
kerra — active voice (germynd)
infinitive
(nafnháttur)		 að kerra
supine
(sagnbót)		 kerrt
present participle
(lýsingarháttur nútíðar)		 kerrandi
indicative
(framsöguháttur)		 subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð)		 ég kerri við kerrum present
(nútíð)		 ég kerri við kerrum
þú kerrir þið kerrið þú kerrir þið kerrið
hann, hún, það kerrir þeir, þær, þau kerra hann, hún, það kerri þeir, þær, þau kerri
past
(þátíð)		 ég kerrti við kerrtum past
(þátíð)		 ég kerrti við kerrtum
þú kerrtir þið kerrtuð þú kerrtir þið kerrtuð
hann, hún, það kerrti þeir, þær, þau kerrtu hann, hún, það kerrti þeir, þær, þau kerrtu
imperative
(boðháttur)		 kerr (þú) kerrið (þið)
Forms with appended personal pronoun
kerrtu kerriði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
kerrast — mediopassive voice (miðmynd)
infinitive
(nafnháttur)		 að kerrast
supine
(sagnbót)		 kerrst
present participle
(lýsingarháttur nútíðar)		 kerrandist **
** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
indicative
(framsöguháttur)		 subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð)		 ég kerrist við kerrumst present
(nútíð)		 ég kerrist við kerrumst
þú kerrist þið kerrist þú kerrist þið kerrist
hann, hún, það kerrist þeir, þær, þau kerrast hann, hún, það kerrist þeir, þær, þau kerrist
past
(þátíð)		 ég kerrtist við kerrtumst past
(þátíð)		 ég kerrtist við kerrtumst
þú kerrtist þið kerrtust þú kerrtist þið kerrtust
hann, hún, það kerrtist þeir, þær, þau kerrtust hann, hún, það kerrtist þeir, þær, þau kerrtust
imperative
(boðháttur)		 kerrst (þú) kerrist (þið)
Forms with appended personal pronoun
kerrstu kerristi *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
kerrtur — past participle (lýsingarháttur þátíðar)
strong declension
(sterk beyging)		 singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)		 masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)		 kerrtur kerrt kerrt kerrtir kerrtar kerrt
accusative
(þolfall)		 kerrtan kerrta kerrt kerrta kerrtar kerrt
dative
(þágufall)		 kerrtum kerrtri kerrtu kerrtum kerrtum kerrtum
genitive
(eignarfall)		 kerrts kerrtrar kerrts kerrtra kerrtra kerrtra
weak declension
(veik beyging) 		singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)		 masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)		 kerrti kerrta kerrta kerrtu kerrtu kerrtu
accusative
(þolfall)		 kerrta kerrtu kerrta kerrtu kerrtu kerrtu
dative
(þágufall)		 kerrta kerrtu kerrta kerrtu kerrtu kerrtu
genitive
(eignarfall)		 kerrta kerrtu kerrta kerrtu kerrtu kerrtu

Old Norse

Etymology

From Latin carrus.

Noun

kerra f (genitive kerru, plural kerrur)

  1. a chariot

Declension
  Declension of kerra (weak ōn-stem)
feminine singular plural
indefinite definite indefinite definite
nominative kerra kerran kerrur kerrurnar
accusative kerru kerruna kerrur kerrurnar
dative kerru kerrunni kerrum kerrunum
genitive kerru kerrunnar kerrna kerrnanna

Descendants
  • Icelandic: kerra
  • Faroese: kerra
  • Norwegian Nynorsk: kjerra, kjerre; (dialectal) kjarra, kjørr
  • Swedish: kärra
  • Danish: kærre
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.