klekotać

Polish

Inherited from Proto-Slavic *klekotati, of onomatopoeic origin.

klekotać impf (perfective zaklekotać)

(intransitive, of a stork) to clatter one's bill, to clack
(intransitive, of a machine) to clatter, to rattle, to knock
(intransitive, of a person) to natter, to prattle, to witter
Synonyms: see Thesaurus:bredzić

Conjugation of klekotać impf

		singular			plural
	person	masculine	feminine	neuter	virile	nonvirile
infinitive		klekotać
present tense	1^st	klekoczę			klekoczemy
	2^nd	klekoczesz			klekoczecie
	3^rd	klekocze			klekoczą
	impersonal	klekocze się
past tense	1^st	klekotałem	klekotałam		klekotaliśmy	klekotałyśmy
	2^nd	klekotałeś	klekotałaś		klekotaliście	klekotałyście
	3^rd	klekotał	klekotała	klekotało	klekotali	klekotały
	impersonal	klekotano
future tense	1^st	będę klekotał, będę klekotać	będę klekotała, będę klekotać		będziemy klekotali, będziemy klekotać	będziemy klekotały, będziemy klekotać
	2^nd	będziesz klekotał, będziesz klekotać	będziesz klekotała, będziesz klekotać		będziecie klekotali, będziecie klekotać	będziecie klekotały, będziecie klekotać
	3^rd	będzie klekotał, będzie klekotać	będzie klekotała, będzie klekotać	będzie klekotało, będzie klekotać	będą klekotali, będą klekotać	będą klekotały, będą klekotać
	impersonal	będzie klekotać się
conditional	1^st	klekotałbym	klekotałabym		klekotalibyśmy	klekotałybyśmy
	2^nd	klekotałbyś	klekotałabyś		klekotalibyście	klekotałybyście
	3^rd	klekotałby	klekotałaby	klekotałoby	klekotaliby	klekotałyby
	impersonal	klekotano by
imperative	1^st	niech klekoczę			klekoczmy
	2^nd	klekocz			klekoczcie
	3^rd	niech klekocze			niech klekoczą
active adjectival participle		klekoczący	klekocząca	klekoczące	klekoczący	klekoczące
contemporary adverbial participle		klekocząc
verbal noun		klekotanie

noun