kuraringanyi
Pitjantjatjara
Etymology
From kura (“bad”).
Pronunciation
- IPA(key): [ˈkʊrɐrɪŋɐɲɪ]
Verb
kuraringanyi (wa class)
Conjugation
Conjugation of kuraringanyi
| present | kuraringanyi |
|---|---|
| past | kuraringu |
| past continuous | kuraringangi |
| future | kuraringkuku |
| imperative | kurariwa |
| imperative continuous | kuraringama |
| characteristic | kuraringkupai |
| serial | kuraringkula |
| nominal | kuraringkunytja |
| circumstantial† | kuraringkunyangka |
| intentive† | kuraringkunytjikitja |
| purposive† | kuraringkunytjaku |
| † Used only in subordinate clauses | |
Derived terms
- kata kuraringanyi (“to lose one's head, to go crazy; to have a bad headache”)
- liri kuraringanyi (“to lose one's temper, to explode”)
- tjuni kuraringanyi (“to feel out of sorts”)
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.