miąć

See also: miac

Polish

Inherited from Proto-Slavic *mę̀ti[1](stem *mьn-), from Proto-Balto-Slavic *minˀtei[1]. Cognates include Slovak mäť[1], Slovene mę́ti (“to rub”)[1], Russian мять (mjatʹ, “to crumple; to knead”)[1][2] and Lithuanian mìnti (“to trample”)[1][2].

miąć impf (perfective wymiąć or zmiąć) [3]

Conjugation of miąć impf

		singular			plural
	person	masculine	feminine	neuter	virile	nonvirile
infinitive		miąć
present tense	1^st	mnę			mniemy
	2^nd	mniesz			mniecie
	3^rd	mnie			mną
	impersonal	mnie się
past tense	1^st	miąłem	mięłam		mięliśmy	mięłyśmy
	2^nd	miąłeś	mięłaś		mięliście	mięłyście
	3^rd	miął	mięła	mięło	mięli	mięły
	impersonal	mięto
future tense	1^st	będę miął, będę miąć	będę mięła, będę miąć		będziemy mięli, będziemy miąć	będziemy mięły, będziemy miąć
	2^nd	będziesz miął, będziesz miąć	będziesz mięła, będziesz miąć		będziecie mięli, będziecie miąć	będziecie mięły, będziecie miąć
	3^rd	będzie miął, będzie miąć	będzie mięła, będzie miąć	będzie mięło, będzie miąć	będą mięli, będą miąć	będą mięły, będą miąć
	impersonal	będzie miąć się
conditional	1^st	miąłbym	mięłabym		mięlibyśmy	mięłybyśmy
	2^nd	miąłbyś	mięłabyś		mięlibyście	mięłybyście
	3^rd	miąłby	mięłaby	mięłoby	mięliby	mięłyby
	impersonal	mięto by
imperative	1^st	niech mnę			mnijmy
	2^nd	mnij			mnijcie
	3^rd	niech mnie			niech mną
active adjectival participle		mnący	mnąca	mnące	mnący	mnące
passive adjectival participle		mięty	mięta	mięte	mięci	mięte
contemporary adverbial participle		mnąc
verbal noun		mięcie

verbs

Derksen, Rick (2008) Etymological Dictionary of the Slavic Inherited Lexicon (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 4), Leiden, Boston: Brill, →ISBN, page 315-316 . →ISBN
Brückner, Aleksander (1927), “miąć”, in Słownik etymologiczny języka polskiego [Etymological Dictionary of the Polish Language] (in Polish), Warsaw: Wiedza Powszechna, page 331.
Tadeusz Piotrowski [et al.], Langenscheidt Pocket Dictionary: Polish. Berlin and Munich: Langenscheidt, 2003. →ISBN