namienić

Polish

Etymology

From na- +‎ mienić.

Pronunciation
  • IPA(key): /naˈmjɛ.ɲit͡ɕ/
  • Rhymes: -ɛɲit͡ɕ
  • Syllabification: na‧mie‧nić

Verb

namienić pf (imperfective namieniać)

  1. (transitive, dated) to mention, to reference [+ o (locative) = something]
    Synonyms: nadmienić, wspomnieć

Conjugation
Conjugation of namienić pf
    singular plural
person masculine feminine neuter virile nonvirile
infinitive namienić
future tense 1st namienię namienimy
2nd namienisz namienicie
3rd namieni namienią
impersonal namieni się
past tense 1st namieniłem namieniłam namieniliśmy namieniłyśmy
2nd namieniłeś namieniłaś namieniliście namieniłyście
3rd namienił namieniła namieniło namienili namieniły
impersonal namieniono
conditional 1st namieniłbym namieniłabym namienilibyśmy namieniłybyśmy
2nd namieniłbyś namieniłabyś namienilibyście namieniłybyście
3rd namieniłby namieniłaby namieniłoby namieniliby namieniłyby
impersonal namieniono by
imperative 1st niech namienię namieńmy
2nd namień namieńcie
3rd niech namieni niech namienią
passive adjectival participle namieniony namieniona namienione namienieni namienione
anterior adverbial participle namieniwszy
verbal noun namienienie

Further reading
  • namienić in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
  • namienić in Polish dictionaries at PWN
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.