naumieć

Polish

Etymology

From na- +‎ umieć.

Pronunciation
  • IPA(key): /naˈu.mjɛt͡ɕ/
  • Rhymes: -umjɛt͡ɕ
  • Syllabification: na‧u‧mieć

Verb

naumieć pf

  1. (transitive, colloquial, reflexive, humorous) to learn
    Synonym: nauczyć się

Conjugation
Conjugation of naumieć pf
    singular plural
person masculine feminine neuter virile nonvirile
infinitive naumieć
future tense 1st naumiem naumiemy
2nd naumiesz naumiecie
3rd naumie naumieją
impersonal naumie się
past tense 1st naumiałem naumiałam naumieliśmy naumiałyśmy
2nd naumiałeś naumiałaś naumieliście naumiałyście
3rd naumiał naumiała naumiało naumieli naumiały
impersonal naumiano
conditional 1st naumiałbym naumiałabym naumielibyśmy naumiałybyśmy
2nd naumiałbyś naumiałabyś naumielibyście naumiałybyście
3rd naumiałby naumiałaby naumiałoby naumieliby naumiałyby
impersonal naumiano by
imperative 1st niech naumiem naumiejmy
2nd naumiej naumiejcie
3rd niech naumie niech naumieją
passive adjectival participle naumiany naumiana naumiane naumiani naumiane
anterior adverbial participle naumiawszy
verbal noun naumienie

Further reading
  • naumieć in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
  • naumieć in Polish dictionaries at PWN
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.