orzec

Polish

Etymology

From o- +‎ rzec.

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈɔ.ʐɛt͡s/
  • Audio(file)
  • Rhymes: -ɔʐɛt͡s
  • Syllabification: o‧rzec

Verb

orzec pf (imperfective orzekać)

  1. (intransitive, law) to rule, to pronounce

Conjugation
Conjugation of orzec pf
    singular plural
person masculine feminine neuter virile nonvirile
infinitive orzec
future tense 1st orzeknę orzekniemy
2nd orzekniesz orzekniecie
3rd orzeknie orzekną
impersonal orzeknie się
past tense 1st orzekłem orzekłam orzekliśmy orzekłyśmy
2nd orzekłeś orzekłaś orzekliście orzekłyście
3rd orzekł orzekła orzekło orzekli orzekły
impersonal orzeczono
conditional 1st orzekłbym orzekłabym orzeklibyśmy orzekłybyśmy
2nd orzekłbyś orzekłabyś orzeklibyście orzekłybyście
3rd orzekłby orzekłaby orzekłoby orzekliby orzekłyby
impersonal orzeczono by
imperative 1st niech orzeknę orzeknijmy
2nd orzeknij orzeknijcie
3rd niech orzeknie niech orzekną
passive adjectival participle orzeczony orzeczona orzeczone orzeczeni orzeczone
anterior adverbial participle orzekłszy
verbal noun orzeczenie

Further reading
  • orzec in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
  • orzec in Polish dictionaries at PWN
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.