podumać

Polish

Etymology

From po- +‎ dumać.

Pronunciation
  • IPA(key): /pɔˈdu.mat͡ɕ/
  • Rhymes: -umat͡ɕ
  • Syllabification: po‧du‧mać

Verb

podumać pf

  1. (intransitive) to ponder, to muse [+ nad (instrumental) = on/over something]

Conjugation
Conjugation of podumać pf
    singular plural
person masculine feminine neuter virile nonvirile
infinitive podumać
future tense 1st podumam podumamy
2nd podumasz podumacie
3rd poduma podumają
impersonal poduma się
past tense 1st podumałem podumałam podumaliśmy podumałyśmy
2nd podumałeś podumałaś podumaliście podumałyście
3rd podumał podumała podumało podumali podumały
impersonal podumano
conditional 1st podumałbym podumałabym podumalibyśmy podumałybyśmy
2nd podumałbyś podumałabyś podumalibyście podumałybyście
3rd podumałby podumałaby podumałoby podumaliby podumałyby
impersonal podumano by
imperative 1st niech podumam podumajmy
2nd podumaj podumajcie
3rd niech poduma niech podumają
anterior adverbial participle podumawszy
verbal noun podumanie

Further reading
  • podumać in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
  • podumać in Polish dictionaries at PWN
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.