pogonić

See also: pogonic

Polish

Etymology

From po- +‎ gonić.

Pronunciation
  • IPA(key): /pɔˈɡɔ.ɲit͡ɕ/
  • Audio(file)
  • Rhymes: -ɔɲit͡ɕ
  • Syllabification: po‧go‧nić

Verb

pogonić pf (imperfective poganiać)

  1. (transitive) to spur, to prod, to chevy, to rush

Conjugation
Conjugation of pogonić pf
    singular plural
person masculine feminine neuter virile nonvirile
infinitive pogonić
future tense 1st pogonię pogonimy
2nd pogonisz pogonicie
3rd pogoni pogonią
impersonal pogoni się
past tense 1st pogoniłem pogoniłam pogoniliśmy pogoniłyśmy
2nd pogoniłeś pogoniłaś pogoniliście pogoniłyście
3rd pogonił pogoniła pogoniło pogonili pogoniły
impersonal pogoniono
conditional 1st pogoniłbym pogoniłabym pogonilibyśmy pogoniłybyśmy
2nd pogoniłbyś pogoniłabyś pogonilibyście pogoniłybyście
3rd pogoniłby pogoniłaby pogoniłoby pogoniliby pogoniłyby
impersonal pogoniono by
imperative 1st niech pogonię pogońmy
2nd pogoń pogońcie
3rd niech pogoni niech pogonią
passive adjectival participle pogoniony pogoniona pogonione pogonieni pogonione
anterior adverbial participle pogoniwszy
verbal noun pogonienie

Further reading
  • pogonić in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
  • pogonić in Polish dictionaries at PWN
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.