przymiotnik

Polish

Etymology

From przymiot +‎ -nik, a calque of Latin adiectīvum.

Pronunciation
  • IPA(key): /pʂɨˈmjɔt.ɲik/
  • Audio(file)
  • Rhymes: -ɔtɲik
  • Syllabification: przy‧miot‧nik

Noun

przymiotnik m inan

  1. (grammar) adjective (a word that modifies a noun or noun phrase or describes a noun’s referent)
    Synonym: (uncommon) adiektyw

Declension
Declension of przymiotnik
singular plural
nominative przymiotnik przymiotniki
genitive przymiotnika przymiotników
dative przymiotnikowi przymiotnikom
accusative przymiotnik przymiotniki
instrumental przymiotnikiem przymiotnikami
locative przymiotniku przymiotnikach
vocative przymiotniku przymiotniki

Derived terms

Further reading
  • przymiotnik in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
  • przymiotnik in Polish dictionaries at PWN
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.