rozbroić

Polish

Etymology

From roz- +‎ zbroić.

Pronunciation
  • IPA(key): /rɔzˈbrɔ.it͡ɕ/
  • Audio(file)
  • Rhymes: -ɔit͡ɕ
  • Syllabification: roz‧bro‧ić

Verb

rozbroić pf (imperfective rozbrajać)

  1. (transitive, military, of weapons) to disarm
    Antonym: uzbroić
  2. (transitive, military, of bombs) to disarm
  3. (transitive) to disarm (to cause someone to be more relaxed)
  4. (transitive) to discharge (an electrical current)
  5. (reflexive, military) to disarm oneself
    Antonym: uzbroić się
  6. (reflexive) to become discharged

Conjugation
Conjugation of rozbroić pf
    singular plural
person masculine feminine neuter virile nonvirile
infinitive rozbroić
future tense 1st rozbroję rozbrojemy
2nd rozbrojesz rozbrojecie
3rd rozbroje rozbroją
impersonal rozbroje się
past tense 1st rozbroiłem rozbroiłam rozbroiliśmy rozbroiłyśmy
2nd rozbroiłeś rozbroiłaś rozbroiliście rozbroiłyście
3rd rozbroił rozbroiła rozbroiło rozbroili rozbroiły
impersonal rozbrojono
conditional 1st rozbroiłbym rozbroiłabym rozbroilibyśmy rozbroiłybyśmy
2nd rozbroiłbyś rozbroiłabyś rozbroilibyście rozbroiłybyście
3rd rozbroiłby rozbroiłaby rozbroiłoby rozbroiliby rozbroiłyby
impersonal rozbrojono by
imperative 1st niech rozbroję rozbrójmy
2nd rozbrój rozbrójcie
3rd niech rozbroje niech rozbroją
passive adjectival participle rozbrojony rozbrojona rozbrojone rozbrojeni rozbrojone
anterior adverbial participle rozbroiwszy
verbal noun rozbrojenie

Further reading
  • rozbroić in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
  • rozbroić in Polish dictionaries at PWN
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.