stronić

See also: stronic

Polish

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈstrɔ.ɲit͡ɕ/

Verb

stronić impf

  1. to avoid, to shun, to shy away from
    Synonym: unikać

Conjugation
Conjugation of stronić impf
    singular plural
person m f n m pers m anim or m inan or f or n
infinitive stronić
present tense 1st stronię stronimy
2nd stronisz stronicie
3rd stroni stronią
past tense 1st stroniłem stroniłam stroniliśmy stroniłyśmy
2nd stroniłeś stroniłaś stroniliście stroniłyście
3rd stronił stroniła stroniło stronili stroniły
future tense 1st będę stronił1 będę stroniła1 będziemy stronili1 będziemy stroniły1
2nd będziesz stronił1 będziesz stroniła1 będziecie stronili1 będziecie stroniły1
3rd będzie stronił1 będzie stroniła1 będzie stroniło1 będą stronili1 będą stroniły1
conditional 1st stroniłbym stroniłabym stronilibyśmy stroniłybyśmy
2nd stroniłbyś stroniłabyś stronilibyście stroniłybyście
3rd stroniłby stroniłaby stroniłoby stroniliby stroniłyby
imperative 1st — strońmy
2nd stroń strońcie
3rd niech stroni niech stronią
active adjectival participle stroniący stroniąca stroniące stroniący stroniące
contemporary adverbial participle stroniąc
impersonal past stroniono
verbal noun stronienie
1 or: będę stronić, będziesz stronić etc.

Further reading
  • stronić in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.