ukarać

Polish

Etymology

From u- +‎ karać.

Pronunciation
  • IPA(key): /uˈka.rat͡ɕ/
  • Audio(file)
  • Rhymes: -arat͡ɕ
  • Syllabification: u‧ka‧rać

Verb

ukarać pf (imperfective karać)

  1. (transitive) to penalise, to punish, to discipline

Conjugation
Conjugation of ukarać pf
    singular plural
person masculine feminine neuter virile nonvirile
infinitive ukarać
future tense 1st ukarzę ukarzemy
2nd ukarzesz ukarzecie
3rd ukarze ukarzą
impersonal ukarze się
past tense 1st ukarałem ukarałam ukaraliśmy ukarałyśmy
2nd ukarałeś ukarałaś ukaraliście ukarałyście
3rd ukarał ukarała ukarało ukarali ukarały
impersonal ukarano
conditional 1st ukarałbym ukarałabym ukaralibyśmy ukarałybyśmy
2nd ukarałbyś ukarałabyś ukaralibyście ukarałybyście
3rd ukarałby ukarałaby ukarałoby ukaraliby ukarałyby
impersonal ukarano by
imperative 1st niech ukarzę ukarzmy
2nd ukarz ukarzcie
3rd niech ukarze niech ukarzą
passive adjectival participle ukarany ukarana ukarane ukarani ukarane
anterior adverbial participle ukarawszy
verbal noun ukaranie

Derived terms
proverb
  • jak Pan Bóg chce ukarać, to rozum odbiera
noun

Further reading
  • ukarać in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
  • ukarać in Polish dictionaries at PWN
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.