karać

Polish

Etymology

Inherited from Proto-Slavic *karati.

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈka.rat͡ɕ/
  • Audio(file)
  • Rhymes: -arat͡ɕ
  • Syllabification: ka‧rać

Verb

karać impf (perfective pokarać or ukarać)

  1. (transitive) to punish, to penalize

Conjugation
Conjugation of karać impf
    singular plural
person masculine feminine neuter virile nonvirile
infinitive karać
present tense 1st karzę karzemy
2nd karzesz karzecie
3rd karze karzą
impersonal karze się
past tense 1st karałem karałam karaliśmy karałyśmy
2nd karałeś karałaś karaliście karałyście
3rd karał karała karało karali karały
impersonal karano
future tense 1st będę karał,
będę karać
 będę karała,
będę karać
 będziemy karali,
będziemy karać
 będziemy karały,
będziemy karać
2nd będziesz karał,
będziesz karać
 będziesz karała,
będziesz karać
 będziecie karali,
będziecie karać
 będziecie karały,
będziecie karać
3rd będzie karał,
będzie karać
 będzie karała,
będzie karać
 będzie karało,
będzie karać
 będą karali,
będą karać
 będą karały,
będą karać
impersonal będzie karać się
conditional 1st karałbym karałabym karalibyśmy karałybyśmy
2nd karałbyś karałabyś karalibyście karałybyście
3rd karałby karałaby karałoby karaliby karałyby
impersonal karano by
imperative 1st niech karzę karzmy
2nd karz karzcie
3rd niech karze niech karzą
active adjectival participle karzący karząca karzące karzący karzące
passive adjectival participle karany karana karane karani karane
contemporary adverbial participle karząc
verbal noun karanie
adjectives
nouns
verbs

Further reading
  • karać in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
  • karać in Polish dictionaries at PWN
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.