væla

Icelandic

Etymology

From Old Norse væla, whence also probably English wail.

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈvaiːla/
  • Rhymes: -aiːla

Verb

væla (weak verb, third-person singular past indicative vældi, supine vælt)

  1. to cry, to wail

Conjugation
væla — active voice (germynd)
infinitive
(nafnháttur)		 að væla
supine
(sagnbót)		 vælt
present participle
(lýsingarháttur nútíðar)		 vælandi
indicative
(framsöguháttur)		 subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð)		 ég væli við vælum present
(nútíð)		 ég væli við vælum
þú vælir þið vælið þú vælir þið vælið
hann, hún, það vælir þeir, þær, þau væla hann, hún, það væli þeir, þær, þau væli
past
(þátíð)		 ég vældi við vældum past
(þátíð)		 ég vældi við vældum
þú vældir þið vælduð þú vældir þið vælduð
hann, hún, það vældi þeir, þær, þau vældu hann, hún, það vældi þeir, þær, þau vældu
imperative
(boðháttur)		 væl (þú) vælið (þið)
Forms with appended personal pronoun
vældu væliði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

Noun

væla

  1. indefinite genitive plural of væl
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.