vekja

Faroese

Verb

vekja

  1. (transitive) to waken

Conjugation
Conjugation of vekja (group v-18)
infinitive vekja
supine vakt
participle (a7)1 vekjandi vakdur
present past
first singular vekji vakdi
second singular vekur vakdi
third singular vekur vakdi
plural vekja vakdu
imperative
singular vek!
plural vekjið!
1Only the past participle being declined.
Conjugation of vekja (group v-16)
infinitive vekja
supine vakt
participle (a5)1 vekjandi vaktur
present past
first singular veki vakti
second singular vekir vakti
third singular vekir vakti
plural vekja vaktu
imperative
singular vek!
plural vekið!
1Only the past participle being declined.

Icelandic

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈvɛːca/
  • Rhymes: -ɛːca

Verb

vekja (weak verb, third-person singular past indicative vakti, supine vakið)

  1. (transitive) to awaken, to wake up, the word specifically means to disrupt the sleep of someone else and not to rise from sleep one self, as these two are never confused in the language unlike English

Conjugation
vekja — active voice (germynd)
infinitive
(nafnháttur)		 að vekja
supine
(sagnbót)		 vakið
present participle
(lýsingarháttur nútíðar)		 vekjandi
indicative
(framsöguháttur)		 subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð)		 ég vek við vekjum present
(nútíð)		 ég veki við vekjum
þú vekur þið vekið þú vekir þið vekið
hann, hún, það vekur þeir, þær, þau vekja hann, hún, það veki þeir, þær, þau veki
past
(þátíð)		 ég vakti við vöktum past
(þátíð)		 ég vekti við vektum
þú vaktir þið vöktuð þú vektir þið vektuð
hann, hún, það vakti þeir, þær, þau vöktu hann, hún, það vekti þeir, þær, þau vektu
imperative
(boðháttur)		 vek (þú) vekið (þið)
Forms with appended personal pronoun
vektu vekiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
vekjast — mediopassive voice (miðmynd)
infinitive
(nafnháttur)		 að vekjast
supine
(sagnbót)		 vakist
present participle
(lýsingarháttur nútíðar)		 vekjandist **
** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
indicative
(framsöguháttur)		 subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð)		 ég vekst við vekjumst present
(nútíð)		 ég vekjist við vekjumst
þú vekst þið vekjist þú vekjist þið vekjist
hann, hún, það vekst þeir, þær, þau vekjast hann, hún, það vekjist þeir, þær, þau vekjist
past
(þátíð)		 ég vaktist við vöktumst past
(þátíð)		 ég vektist við vektumst
þú vaktist þið vöktust þú vektist þið vektust
hann, hún, það vaktist þeir, þær, þau vöktust hann, hún, það vektist þeir, þær, þau vektust
imperative
(boðháttur)		 vekst (þú) vekist (þið)
Forms with appended personal pronoun
vekstu vekisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
vakinn — past participle (lýsingarháttur þátíðar)
strong declension
(sterk beyging)		 singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)		 masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)		 vakinn vakin vakið vaktir vaktar vakin
accusative
(þolfall)		 vakinn vakta vakið vakta vaktar vakin
dative
(þágufall)		 vöktum vakinni vöktu vöktum vöktum vöktum
genitive
(eignarfall)		 vakins vakinnar vakins vakinna vakinna vakinna
weak declension
(veik beyging) 		singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)		 masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)		 vakti vakta vakta vöktu vöktu vöktu
accusative
(þolfall)		 vakta vöktu vakta vöktu vöktu vöktu
dative
(þágufall)		 vakta vöktu vakta vöktu vöktu vöktu
genitive
(eignarfall)		 vakta vöktu vakta vöktu vöktu vöktu

Old Norse

Etymology

From Proto-Germanic *wakjaną.

Verb

vekja (3rd singular past indicative vakti, vakði, 3rd plural past indicative vǫktu, vǫkðu, past participle vakiðr or vakinn or vaktr)

  1. (transitive) to waken, rouse from sleep
  2. (transitive) to stir, rouse
  3. (transitive) to cause
  4. (impersonal, transitive) to begin

Conjugation
Conjugation of vekja — active (weak class 1)
infinitive vekja
present participle vekjandi
past participle vaktr, vakiðr, vakinn
indicative present past
1st-person singular vek vakða
2nd-person singular vekr vakðir
3rd-person singular vekr vakði
1st-person plural vekjum vǫkðum
2nd-person plural vekið vǫkðuð
3rd-person plural vekja vǫkðu
subjunctive present past
1st-person singular vekja vekða
2nd-person singular vekir vekðir
3rd-person singular veki vekði
1st-person plural vekim vekðim
2nd-person plural vekið vekðið
3rd-person plural veki vekði
imperative present
2nd-person singular vek
1st-person plural vekjum
2nd-person plural vekið
Conjugation of vekja — mediopassive (weak class 1)
infinitive vekjask
present participle vekjandisk
past participle vaksk, vakizk
indicative present past
1st-person singular vekjumk vǫkðumk
2nd-person singular veksk vakðisk
3rd-person singular veksk vakðisk
1st-person plural vekjumsk vǫkðumsk
2nd-person plural vekizk vǫkðuzk
3rd-person plural vekjask vǫkðusk
subjunctive present past
1st-person singular vekjumk vekðumk
2nd-person singular vekisk vekðisk
3rd-person singular vekisk vekðisk
1st-person plural vekimsk vekðimsk
2nd-person plural vekizk vekðizk
3rd-person plural vekisk vekðisk
imperative present
2nd-person singular veksk
1st-person plural vekjumsk
2nd-person plural vekizk

Descendants
  • Icelandic: vekja
  • Faroese: vekja
  • Norwegian Nynorsk: vekkja, vekja
  • Old Swedish: vækia, vækkia
  • Old Danish: wække

References
  • “vekja”, in Geir T. Zoëga (1910) A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.