włóczykij

Polish

Etymology

From włóczyć +‎ -y- +‎ kij.

Pronunciation
  • IPA(key): /vwuˈt͡ʂɨ.kij/
  • Audio(file)
  • Rhymes: -ɨkij
  • Syllabification: włó‧czy‧kij

Noun

włóczykij m pers

  1. (colloquial) vagabond, vagrant, wanderer, rover (one who roves)
    Synonyms: włóczęga, tułacz, wędrowiec, łazik, wagabunda

Declension
Declension of włóczykij
singular plural
nominative włóczykij włóczykije
genitive włóczykija włóczykijów
dative włóczykijowi włóczykijom
accusative włóczykija włóczykijów
instrumental włóczykijem włóczykijami
locative włóczykiju włóczykijach
vocative włóczykiju włóczykije

Further reading
  • włóczykij in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
  • włóczykij in Polish dictionaries at PWN
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.