wybyć

Polish

From wy- +‎ być. Sense 1 is a semantic loan from Russian вы́быть (výbytʹ)[1].

wybyć pf (imperfective wybywać)

(intransitive, colloquial, humorous) to bounce (to leave)
Synonyms: see Thesaurus:uciekać
(intransitive) to stay until a specific moment, to stay until the end
(intransitive, archaic) to pass, to end

Conjugation of wybyć pf

		singular			plural
	person	masculine	feminine	neuter	virile	nonvirile
infinitive		wybyć
future tense	1^st	wybędę			wybędziemy
	2^nd	wybędziesz			wybędziecie
	3^rd	wybędzie			wybędą
	impersonal	wybędzie się
past tense	1^st	wybyłem	wybyłam		wybyliśmy	wybyłyśmy
	2^nd	wybyłeś	wybyłaś		wybyliście	wybyłyście
	3^rd	wybył	wybyła	wybyło	wybyli	wybyły
	impersonal	wybyto
conditional	1^st	wybyłbym	wybyłabym		wybylibyśmy	wybyłybyśmy
	2^nd	wybyłbyś	wybyłabyś		wybylibyście	wybyłybyście
	3^rd	wybyłby	wybyłaby	wybyłoby	wybyliby	wybyłyby
	impersonal	wybyto by
imperative	1^st	niech wybędę			wybądźmy
	2^nd	wybądź			wybądźcie
	3^rd	niech wybędzie			niech wybędą
anterior adverbial participle		wybywszy
verbal noun		wybycie

Witold Doroszewski, editor (1958–1969), “wybyć”, in Słownik języka polskiego (in Polish), Warszawa: PWN