wyręczyć

Polish

Etymology

From wy- +‎ ręczyć.

Pronunciation
  • IPA(key): /vɨˈrɛn.t͡ʂɨt͡ɕ/
  • Rhymes: -ɛnt͡ʂɨt͡ɕ
  • Syllabification: wy‧rę‧czyć

Verb

wyręczyć pf (imperfective wyręczać)

  1. (transitive) to relieve somebody of something
  2. (reflexive) to make use of somebody (to have one's work done by somebody else)

Conjugation
Conjugation of wyręczyć pf
    singular plural
person masculine feminine neuter virile nonvirile
infinitive wyręczyć
future tense 1st wyręczę wyręczymy
2nd wyręczysz wyręczycie
3rd wyręczy wyręczą
impersonal wyręczy się
past tense 1st wyręczyłem wyręczyłam wyręczyliśmy wyręczyłyśmy
2nd wyręczyłeś wyręczyłaś wyręczyliście wyręczyłyście
3rd wyręczył wyręczyła wyręczyło wyręczyli wyręczyły
impersonal wyręczono
conditional 1st wyręczyłbym wyręczyłabym wyręczylibyśmy wyręczyłybyśmy
2nd wyręczyłbyś wyręczyłabyś wyręczylibyście wyręczyłybyście
3rd wyręczyłby wyręczyłaby wyręczyłoby wyręczyliby wyręczyłyby
impersonal wyręczono by
imperative 1st niech wyręczę wyręczmy
2nd wyręcz wyręczcie
3rd niech wyręczy niech wyręczą
passive adjectival participle wyręczony wyręczona wyręczone wyręczeni wyręczone
anterior adverbial participle wyręczywszy
verbal noun wyręczenie

Derived terms
noun

Further reading
  • wyręczyć in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
  • wyręczyć in Polish dictionaries at PWN
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.