wywalczyć

Polish

Etymology

From wy- +‎ walczyć.

Pronunciation
  • IPA(key): /vɨˈval.t͡ʂɨt͡ɕ/
  • Audio(file)
  • Rhymes: -alt͡ʂɨt͡ɕ
  • Syllabification: wy‧wal‧czyć

Verb

wywalczyć pf (imperfective wywalczać)

  1. (transitive) to land, to nail, to net (acquire after much effort)

Conjugation
Conjugation of wywalczyć pf
    singular plural
person masculine feminine neuter virile nonvirile
infinitive wywalczyć
future tense 1st wywalczę wywalczymy
2nd wywalczysz wywalczycie
3rd wywalczy wywalczą
impersonal wywalczy się
past tense 1st wywalczyłem wywalczyłam wywalczyliśmy wywalczyłyśmy
2nd wywalczyłeś wywalczyłaś wywalczyliście wywalczyłyście
3rd wywalczył wywalczyła wywalczyło wywalczyli wywalczyły
impersonal wywalczono
conditional 1st wywalczyłbym wywalczyłabym wywalczylibyśmy wywalczyłybyśmy
2nd wywalczyłbyś wywalczyłabyś wywalczylibyście wywalczyłybyście
3rd wywalczyłby wywalczyłaby wywalczyłoby wywalczyliby wywalczyłyby
impersonal wywalczono by
imperative 1st niech wywalczę wywalczmy
2nd wywalcz wywalczcie
3rd niech wywalczy niech wywalczą
passive adjectival participle wywalczony wywalczona wywalczone wywalczeni wywalczone
anterior adverbial participle wywalczywszy
verbal noun wywalczenie

Further reading
  • wywalczyć in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
  • wywalczyć in Polish dictionaries at PWN
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.