dozwolić

Polish

Etymology

From do- +‎ Old Polish zwolić, from Proto-Slavic *sъ-voliti. By surface analysis, do- +‎ z- +‎ wola +‎ -ić.

Pronunciation
  • IPA(key): /dɔzˈvɔ.lit͡ɕ/
  • Audio(file)
  • Rhymes: -ɔlit͡ɕ
  • Syllabification: doz‧wo‧lić

Verb

dozwolić pf (imperfective dozwalać)

  1. (transitive) to allow, to permit, to consent to

Conjugation
Conjugation of dozwolić pf
    singular plural
person masculine feminine neuter virile nonvirile
infinitive dozwolić
future tense 1st dozwolę dozwolimy
2nd dozwolisz dozwolicie
3rd dozwoli dozwolą
impersonal dozwoli się
past tense 1st dozwoliłem dozwoliłam dozwoliliśmy dozwoliłyśmy
2nd dozwoliłeś dozwoliłaś dozwoliliście dozwoliłyście
3rd dozwolił dozwoliła dozwoliło dozwolili dozwoliły
impersonal dozwolono
conditional 1st dozwoliłbym dozwoliłabym dozwolilibyśmy dozwoliłybyśmy
2nd dozwoliłbyś dozwoliłabyś dozwolilibyście dozwoliłybyście
3rd dozwoliłby dozwoliłaby dozwoliłoby dozwoliliby dozwoliłyby
impersonal dozwolono by
imperative 1st niech dozwolę dozwólmy
2nd dozwól dozwólcie
3rd niech dozwoli niech dozwolą
anterior adverbial participle dozwoliwszy
verbal noun dozwolenie

Derived terms
adjective
  • dozwolony

Further reading
  • dozwolić in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
  • dozwolić in Polish dictionaries at PWN
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.