nastarczyć

Polish

Etymology

From na- +‎ starczyć.

Pronunciation
  • IPA(key): /naˈstar.t͡ʂɨt͡ɕ/
  • Audio(file)
  • Rhymes: -art͡ʂɨt͡ɕ
  • Syllabification: na‧star‧czyć

Verb

nastarczyć pf (imperfective nastarczać)

  1. (intransitive) to supply enough [+genitive = of something], to keep [+dative = someone] in [+genitive = something], to keep up with demand [+ z (instrumental) = of something]

Conjugation
Conjugation of nastarczyć pf
    singular plural
person masculine feminine neuter virile nonvirile
infinitive nastarczyć
future tense 1st nastarczę nastarczymy
2nd nastarczysz nastarczycie
3rd nastarczy nastarczą
impersonal nastarczy się
past tense 1st nastarczyłem nastarczyłam nastarczyliśmy nastarczyłyśmy
2nd nastarczyłeś nastarczyłaś nastarczyliście nastarczyłyście
3rd nastarczył nastarczyła nastarczyło nastarczyli nastarczyły
impersonal nastarczono
conditional 1st nastarczyłbym nastarczyłabym nastarczylibyśmy nastarczyłybyśmy
2nd nastarczyłbyś nastarczyłabyś nastarczylibyście nastarczyłybyście
3rd nastarczyłby nastarczyłaby nastarczyłoby nastarczyliby nastarczyłyby
impersonal nastarczono by
imperative 1st niech nastarczę nastarczmy
2nd nastarcz nastarczcie
3rd niech nastarczy niech nastarczą
anterior adverbial participle nastarczywszy
verbal noun nastarczenie

Further reading
  • nastarczyć in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
  • nastarczyć in Polish dictionaries at PWN
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.