buntownik

Polish

Etymology

From bunt +‎ -ownik.

Pronunciation
  • IPA(key): /bunˈtɔv.ɲik/
  • Audio(file)
  • Rhymes: -ɔvɲik
  • Syllabification: bun‧tow‧nik

Noun

buntownik m pers (feminine buntowniczka)

  1. rebel, rogue

Declension
Declension of buntownik
singular plural
nominative buntownik buntownicy
genitive buntownika buntowników
dative buntownikowi buntownikom
accusative buntownika buntowników
instrumental buntownikiem buntownikami
locative buntowniku buntownikach
vocative buntowniku buntownicy
adjective
adverb
nouns
verbs

Further reading
  • buntownik in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
  • buntownik in Polish dictionaries at PWN
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.